De bronzen beelden van Kieta Nuij worden gekenmerkt door een geheel eigen vormentaal. In de combinatie van vorm en textuur, die zij gebruikt, verbindt zij uitersten: de beelden zijn verfijnd èn ruw, stil èn bewegend, gaaf èn getekend.
Veel van de gebruikte materialen zijn getekend door de tand des tijds: stukjes touw, jute, oude lappen. Getransformeerd in brons onthullen ze de schoonheid, die diep in hen verborgen ligt. Deze werkwijze is een uitdrukking van het wonder van de eeuwige kringloop: het leven, dat een einde neemt om nieuw leven te wekken. De thema's zijn veelal archetypisch en in die zin tijdloos.